L (EVEN)

Vrouw Holle

Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbij liep.

En dat is een heel erge ziekte.

Als ze 's morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags.

En als ze ‘s middags aan tafel zat, was het weer: “Wat zal ik vanavond eten?"

En als ze dan eindelijk 's avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren over wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.

Telkens als ze op straat liep, liep ze zo hard dat de mensen zeiden : "Die loopt zichzelf voorbij .....die daar vergeet te leven!”

Het vrouwtje sprak ook de hele tijd met zichzelf.

Om met anderen te praten, daar had ze geen tijd voor.

Ook dat hoorde bij haar ziekte: Ik moet nog even …… Laat ik gauw eens even ….. Ik kan nog net even ...

Nu woonde er in dat land een wijze dokter.

Toen hij dat vrouwtje zag en zo hoorde praten, zei hij : "Beste mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert."

"Zeg het dan maar gauw, dokter”, zei ze, "want ik moet nog vlug even....”

"Zie je, daar heb je je ziekte weer", zei de dokter, "jij bent zo haastig, jij laat telkens weer de "L" liggen.”

"Wat laat ik liggen?”, vroeg ze.

"De “L", zei de dokter.

"Zet de "L" steeds voor "EVEN" en vanzelf word je beter en ga je anders leven."

"Goed dokter, ik zal het doen", antwoordde ze en weg was ze weer.

Maar telkens als ze de “L" voor “even" zette, schrok ze wakker.

Ik kan nog net L  EVEN...

" Ze plofte in de stoel en zei zacht …….

"Kan ik nog wel even... nog wel "Leven?"

En vanaf dat moment wilde ze vaker bij dingen stilstaan.

Ze hoefde niet steeds overal naar toe te rennen en altijd op pad te zijn. Ze genoot er ook van eens rustig te zitten.

Ze liep zichzelf niet meer voorbij. 

Ze had een huis van binnen gevonden en wie dat vindt, wordt heel rustig.

Met dank aan de leidster van de workshop, die me dit verhaal heeft gemaild!