MARIA

"Dit kan toch niet goed zijn", zeiden we tegen elkaar. De grote hond op het erf begon te blaffen, het paard dat er stond werd onrustig en begon te briesen, de kippen kakelden, We probeerden aan het touw van de ezel te trekken, maar stoppen, rechts of links, niks van dat alles werkte. Ook de ezels werden onrustiger, en mijn buurvrouw werd door haar ezel meegenomen richting paard, en kwam steeds hoger over het oneffen stijgend rotsige gedeelte. Gelukkig, Maria volgde deze ezel niet! De begeleider kwam rennend naar het erf, schreeuwde en keerde wat ezels om. Maria heeft vast gedacht: "Mij raak je niet aan" en nam een sprint met mij erop. Kunnen ezels in galop? Ik voelde mij als op zo'n rodeostier, die alleen als doel heeft om jou er af te werpen. Ik kon niet zien, welke route Maria nam, maar een pad was het zéker niet. Marjolein zag het gebeuren, en dacht maar één ding: "O, wat erg, mama valt eraf!"Ik weet zelf niet, hoe ik heb kunnen blijven zitten, maar ik had een hartslag vér boven normaal! De andere ezels waren intussen het goede pad opgegaan en ook de ezel die de heuvel was ingegaan, daalde weer af naar het pad. De groep viel sterk uiteen.Nu liep Maria met mij langs het randje, en achter mij een ezel met twee meisjes, 7 en 4 jaar. De meisjes begonnen te huilen. Hun ezel liep vreselijk dicht langs het randje en daarbij begon hun zadel scheef te hangen, richting diepte. Nou, en dít deed me pijn! Ik dacht: "Maria kan me wat: ik spring eraf!" En toen ben ik naast de ezel van de kinderen gaan lopen. Ik kon ze wat afleiden. Het jongste meisje was nét vier jaar geworden. Als ik dan denk aan vierjarige kinderen die voor het eerst op school komen, die huilen als mama weggaat: hoe moet een kind zich dan wel niet voelen op een wegzakkend zadel, boven een diepte, op een ezel, en papa en mama niet te zien, die al verder weg zijn?Daar kwam de eigenaar. Ik vertelde wat er aan de hand was. Hij trok aan een touw van het zadel om het beter vast te zetten........ en het touw brák!!!Provisorisch heeft hij wat anders zitten knopen, klaar! Het zweet stond op zijn voorhoofd, en één ding weet ik zeker: hij had het níet gemakkelijk om deze groep te begeleiden! En dan ook nog zo'n vrouw die zegt, dat dít toch niet kan, waarom er niet meer begeleiding is...... maar ja, de groep moet door! De groep kwam weer bij elkaar , maar ík had het bekeken: wie weet wat me nog meer te wachten stond! Bekíjk het maar! Ik kon het Andries nog zeggen, dat ik terugging! En zo verdween de ezelgroep, zij verder, en ik terug!(Morgen het slot van deze ezelstory!)